طنز، ساز و کاری همسان با هنر و ادبیات دارد؛ و شیوه‌ی شکل‌گیری و ماهیت محتوایی آن بر دو اصل عادت زدایی و انتقادگری نهاده شده است. تفاوت آن با هنرهای دیگر تنها در مجموعه‌ای از رفتارهای کلامی است که می‌توان نام آن را شگردهای بیانی گذاشت. آل احمد سومین داستان نویس طنزپرداز از نسل پیش از کودتا در ایران است که به دلیل برخورداری از روحیه‌ی حسّاس و عجول و تند مزاج و بذله‌گو، در داستان‌های خود نیز از زبان و بیانی کنایی و پر طعن و تعریض و آمیخته به شوخ طبعی برای طرح ماجراها استفاده می‌کند. در سال‌های پیش از کودتا، طنز آل احمد با جنبه‌های اجتماعی نیرومند خود از موضوعات مهمّی چون سیاست، فعّالیت‌های حزبی، حسّاسیت‌های مذهبی، مشکلات اداری، رفتار و روحیات زن‌ها صحبت می‌کند و از پویایی و تنوّع بسیار بهره‌مند است. امّا در سال‌های پس از کودتا، هم از مقدار گرایش او به طنزپردازی کاسته می‌شود و هم طنزهای آشکار اغلب جنبه‌ی زبانی و فکاهی پیدا می‌کنند و هم در مجموع، طنز داستانی بافتی پیچیده و پنهان و پر تعمّق به خود می‌گیرد و از نوع طنز تراژیک می‌شود.