مدل «وصفی ـ روایی» شعر، مهم­ترین نظریه­ی نیما یوشیج در تغییر شعر کلاسیک و ایجاد شعر نو است. در برآمد ارائه­ی این مدل، ادبیات معاصر از سنت به نوآوری و از وصف به روایت حرکت کرد. اما آنچه قابل تأمل می­نماید این است که نیما در آغاز راه بر مبنای این مدل، شعر کلاسیک به ویژه غزل را ذهنی تلقی کرد و اذعان داشت در غزل کلاسیک روایتی وجود ندارد و آنچه هست قصه­گویی است، حال آنکه بازنگری نظریه­ی او در ارتباط با شعر کلاسیک نشان می­دهد، تأکید او بر مسأله­ی عینیت در وصف، باعث شده دلالت ضمنی و زمان روایت که تحت تأثیر ذهنیت هستند، نادیده گرفته شود به همین دلیل در اشعار اولیه­ی او ساختار روایی نمی­بینیم و صرفاً داستا­ن­گویی است؛ در این مقاله با هدف روشنگری مدل وصفی­ـ روایی نیما، اشعار او با غزلیات شمس مولوی مقایسه شده است، نتیجه­ی مقایسه بیانگر این است که مولوی با همان ذهنیت­گرایی در برخی غزل­ها توانسته مطابق با مدل وصفی­روایی از قصه­گویی به روایت نزدیک شود، نیما در دهه­های آغازین شاعری با تأکیدی که بر عینیت داشته از روایت به دور است اما در میانه­ی راه با تجدید نظر در نظریه­اش به ذهنیت­گرایی روی آورده است، در این زمان توانسته به  روایت نزدیک شود که نمونه­های آن در اشعار بعد از 1325 دیده می­شود.