حمزه­‌نامه یکی از بلندترین قصه­‌های عامیانه‌­ی فارسی است که سابقه­‌ی آن به قرن هفتم هجری باز می­‌گردد. این قصه به عنوان روایتی که متن آن جزء طومارهای پرطرفدار در سده­‌های متمادی بوده­، به شکل شفاهی تا قرن دهم هجری حفظ و در عصر صفوی توسط کاتبان و نگارندگان مکتوب شده­‌است؛ از این رو، این قصه از قابلیت­‌های کلامی ـ زبانی فراوانی بهره­‌مند است که گفتگو در آن جلوه­‌ی ویژه­ای دارد. پردازنده با تکیه بر گفتگو و بهره‌­گرفتن از شگردهای بیانی و تکنیک­‌ها و استفاده از ظرفیت‌های زبانی در موقعیت‌­های خاص، با واداشتن شخصیت­‌ها به گفتگو سازه­‌های روایت خود را پرداخته و میان آنها انسجام هماهنگ و منطقی برقرار ساخته­ و به این ترتیب، چشم­ انداز وسیعی از صحنه­‌ها و شخصیت­‌ها را خلق کرده‌­­است که در این پژوهش به طور مفصل به آن پرداخته می­‌شود.